I hope you enjoy this blog post.

If you want us to appraise your luxury watch, painting, classic car or jewellery for a loan, click here.

Pablo Picasso: In het licht van het record “Vrouwen van Algiers” veiling

Inhoudsopgave

“Schilderen is het beroep van een blinde. Hij schildert niet wat hij ziet, maar wat hij voelt, wat hij zichzelf vertelt over wat hij heeft gezien.”

Pablo Picasso

Vóór de periode van 1954 en 1963 had Pablo Picasso een lang leven van artistieke expressie gekend, zijn werk evolueerde voortdurend doorheen de blauwe en de roze periode. Zijn latere beheersing van het kubisme zou een bewijs zijn van zijn genialiteit als schilder die relikwieën van de mensheid zag ontstaan die een tijdloosheid uitstraalden, zeldzaam en etherisch. Want wie symbool staat voor een verwerving die in de wereld van vandaag – met betrekking tot grondstoffen en rijkdom – niet gering is, zal zich inspannen, opofferen en alles blootleggen, om te verzamelen wat zijn hand heeft voortgebracht.

Een bemiddelaar voor de wereld

Zijn werken sieren beelden en gebouwen in heel Barcelona, Spanje, het land waar hij geboren is. Zijn ethos’ en emotie zijn nog steeds alomtegenwoordig in de kunsttheorie waar scholen en hogescholen zijn gevoeligheden als mandaat onderwijzen. Geleerden gaan later hun leven wijden aan studie en natuurlijk, op hun eigen manier, de wereld nabootsen en onderhandelen – door middel van kunst – zoals hij deed. Terwijl rondleiders zijn lessen verkondigen en zijn werken tonen, zijn sculpturen verweven met werken van Dali bij het strand. Terwijl het Museu Picasso een energie en solide inkapseling en vereeuwiging van zijn stukken vertegenwoordigt.

Friezen van Pablo Picasso, Kathedraalplein, Barcelona, Catalonië, Spanje. Het College van Architecten van Catalonië.

Pablo Picasso – “Gitarist

In de genoemde periode probeerde Picasso verschillende variaties op schilderijen van oude meesters te maken, waaronder bewerkingen van Edouard Manets ‘De lunch op het gras’, Diego Velazquez’ ‘La Meninas’ en Jocques-Louis Davids (1748-1825) De verkrachting van de Sabijnse vrouwen. De eerste van deze werken was echter Eugene Delacroix’s (1798-1863) Vrouwen van Algiers (1834), maakte Picasso 15 olieverfwerken in een periode die wordt omschreven als een “uitzinnige periode van activiteit” in de winter van 1954-55.

Picasso’s Vrouwen van Algiers verkoopt voor een recordbedrag van 179,4 miljoen dollar (113,9 miljoen pond) op de veiling.

De hedendaagse criticus Étienne-Joseph-Théophile Thoré beschreef de oorspronkelijke Women Of Algiers met veel emotionele verbondenheid en eerbied voor de kunstenaar. Hij beschreef het schilderij door te zeggen:

“Dit is het rustige en contemplatieve leven van de Oriënt… Ongetwijfeld hebben deze vrouwen opium of hasj gedronken. Ongetwijfeld houden zij zichzelf innerlijk voor de gek met een of andere droom van de Profeet; maar dit heeft geen invloed op iets buiten hen, behalve de lucht van parfum die hun wulpse lichamen omgeeft.” Theophile Thore^19e eeuw.

Kunst als handelswaar

Picasso’s latere herbewerking van dit werk werd onlangs op een Christies-veiling verkocht voor 179,4 miljoen dollar (113,9 pond). Nu toont deze verkoop, op de gevel een grote eerbied voor de kunst die voor hen staat. Zozeer zelfs dat zij bereid zijn meer dan 100 miljoen pond uit te geven voor een enkel kunstwerk, een bedrag dat als besteedbaar inkomen alleen is voorbehouden aan de superrijke wereldelite, met geld afkomstig uit oligarchie, plutocratie, energie of andere monetair producerende mondiale conglomeraten. Het roept zelf artistieke vragen op, waarom verdienen de mensen met de grootste rijkdom iets dat uit nadrukkelijk het tegenovergestelde geboren is. Van emotie van strijd, en van een normale man.

De Vrouwen van Algiers: Picasso’s interpretatie van een klassieker

kunst beroemdheid

Dit is de situering van kunst in de^21e eeuw. Wij zullen veel betalen voor iets dat ons emotioneel aanspreekt, als mensen die onderhandelen over de overbevolkte, zeer ongelijke samenleving waarin wij leven. Hoe kan zoiets puurs zo bezoedeld worden door kapitalistische, individualistische consumptie, dat is inderdaad een mening die is voorbehouden aan kunst- en cultuurcommentatoren, niet aan de NBSP.

Eén ding kan echter zonder voorbehoud worden gezegd. Kunst is een autonoom goed binnen de wereldmarkt, die verwikkeld is in alle aspecten van beroemdheid (kunstenaars als beroemdheid), uitwisseling, gelijkheid en de essentie van de kunst zelf, die uitdrukking geeft aan menselijke emotie.

Pablo Picasso – Ambroise Vollard 1915

Zoals een journalist uitroept, zal dit record misschien een decennium lang niet worden gebroken, terwijl hij nadenkt over enkele van de duurste kunstwerken van onze postmoderne, digitale tijden. Laten we, net als Piccaso’s liefdesaffaires, hopen dat de verkoop van kunst overvloedig is, maar niet woest gecommoditiseerd en gesensibiliseerd tot we de betekenis van de kunst zelf vergeten, en we zelf een stuk kunst worden, dat symbool staat voor verlies, vergissing, passiviteit, hebzucht en onthechting. Immers, zoals een journalist van de Independent zegt De vrouwen van Algiers is verre van het beste werk van Picasso, het is gewoon, en ongegeneerd, te danken aan slimme PR-tactieken, wat zegt dat over onze moderne kunstmarkt en het digitale tijdperk?